Okuduğum,ilgi duyduğum edebiyat türüne pek yakın durmasa da Paulo Coelho, okumuş bulundum Zahir'i.Bazı bölümleri çok sıktı.Ama yazara kesinlikle hak vermem gereken noktalar var.Okuyucunun sevginin çevrim enerjisi üzerinde odaklanmasını istemiş gibi .Çünkü oldukça değinmiş bu konuya.Mutluluğun;ancak sevginin etrafında toplanan insanlarla beraber olunursa gelebileceğinin altını çizmiş sık sık.Sürekli değişim halindeki bireyin bu değişime ayak direyemeyeceğini vurgulamış.Buna bağlı olarak hayatımızdan çıkması gerekenlere yolu göstermenin de asil bir davranış olduğunu anlatır ki kesinlikle doğru bence.Günümüz insanına hayatlarında neyi ne kadar istemesi gerektiği öğretildiği için hayata baktıkları pencere sevgi penceresinin çok altında kalır.Güç,iktidar,statü arayışındaki açgözlü çoğu günümüz insanını bekleyen son, hayattan duyulan derin hoşnutsuzluk ve bununla gelen manevi çöküş.Haklı sonuna kadar.
Yazar Zahir ile kilitlediğimiz odaların kapısını tekrar aralıyor
sorduğu ve cevabını bize bıraktığı sorularla.
Mazimizle yaşamak uzaklaştırır bizi bugün ki olduğumuzdan ve görünmeyen bir kalkan gibidir bireyle çevresinin iletişiminde.Gidene yolu göstermek, gelene kollarını açmak en kolayı,en insancılı bana kalırsa.
No comments:
Post a Comment