Ornette Coleman ve arkadaşları bu albümle bence serbest cazın reçetesini yapmışlar ve cümle aleme de dağıtmışlardır.Serbest cazın manifestosu niteliğinde olan bu albüm özgür olanı daha özgür kılmıştır.Dağınıklığı,gelişigüzelin sadeliğini ve başıboş enerjiyi hissedersiniz her an ve kendilerini sonsuz boşluğa bırakmış gibidirler.Kendinden emin tarzlarıyla tutkulu ve enerjik yapıyı farkedersiniz müziklerinde.
Başta Charlie Haden olmak üzere Don Cherry ve Dewey Redman toplumsal duyarlılığı üst düzey olan müzisyenlerdir.Liberation Music Orchestra'nın kurucusu Haden, dünyada olup biten haksızlıklara, anlamsız savaşlara adaletsizliklere,emperyalizme karşı tepkisini herzaman müzik aracılığıyla koymuştur.Ve bu grup hala aktiftir.Şu anda Haden'ın öğrencilerinden oluşur.
Tekrar albüme dönersek; öne çıkan parçaları sıralamak istediğimde:
Cazın fahişesi "Street Woman",
Fazlasıyla hırçın "Rock the Clock",
"Law years" ve en sevdiğim "The Jungle is a Skyscraper" ı söyleyebilirim.Bu şarkıda kollektif bir girişten sonra Ed Blackwell kendini bırakıyor ortaya ve ardından asi ve hırçın kalabalık kulak doldurmaya hız kesmeden devam ediyor.Sonu yine başladığı gibi bitiyor.
Ornette Coleman kariyerinin ilk dönemlerinde baskı görmüş kendisinden beklenildiği gibi çalmadığı için.Ve bunu şöyle dile getirmiş;"Johnny Hodges gibi çalmayı öğrenmeliydim.Çünkü kendim gibi çaldığımda iş bulamıyordum.Açıkçası bu yüzden lider oldum.Kendileriyle çalmamı kimse istemiyordu ve bende kendi grubumu kurdum.Başkaları gibi çalmama da gerek kalmadı."